W zbiorach Narodowego Muzeum im. Andrzeja Szeptyckiego we Lwowie znajduje się rękopiśmienny, łacińskojęzyczny sześciotomowy Dziennik unickiego biskupa Maksymiliana Ryłły (ok. 1715-1793), który dotąd nie stał się przedmiotem głębszych naukowych badań i starań edycyjnych.

Dzieło obejmuje okres od 1742 do 1793 roku, który był rokiem śmierci jego autora. Pierwszy tom Dziennika odnosi się do czasu (1742-1756), w którym ojciec Maksymilian – mnich bazylianin po ukończeniu studiów teologicznych w Rzymie w 1742 roku i uzyskaniu stopnia doktora, otrzymał święcenia kapłańskie. Po powrocie ze studiów ze względu na wybitne zdolności i talent kaznodziejski, powierzono mu realizację ważnych zadań związanych z działalnością zakonu i całego zjednoczonego z Rzymem Kościoła ruskiego w metropolii kijowskiej. Ksiądz Maksymilian został mianowany kaznodzieją w kościele bazylianów w Witebsku, a następnie wikariuszem klasztoru Świętej Trójcy w Wilnie. W 1747 r. ojciec Ryłło przyjął obowiązki prokuratora litewskiej prowincji bazylianów w Rzeczypospolitej i rezydując w Warszawie zajmował się sprawami zakonu w nuncjaturze apostolskiej i na dworze królewskim. Dzięki tej służbie poznał wielu przedstawicieli zarówno politycznych, jak i kościelnych elit w Rzeczypospolitej. Wszystko to w połączeniu z jego niezwykłą aktywnością, sprawiło że miał znaczący wpływ na przebieg wielu ważnych procesów zachodzących w Kościele unickim.